Wrak Okrętu Reversów "Abissynial"

Siedziała nad komputerem głównym i łączyła uszkodzone kabelki. Potrzebnmy był im okręt, a wrak Abyssynial zdawał się być najlepszą opcją, przynajmniej na razie. Przygotowywali rebelię. Mieli dość panoszących się Lykan i Xandryjskich łgarzy. Chcieli wyzwolenia własnej rasy i wymierzenia sprawiedliwości w imię tych, których Xandryjczycy pozbawili godności. Wierzyła w tą sprawę i dla jej dobra była w stanie poświęcić wszystko. Na razie wystarczyły jej umiejętności.

Chodził po okręcie i sprawdzał co jeszcze zostało uszkodzone i wymagało natychmiastowej naprawy, aby można było w ogóle tchnąć życie w tą maszynę. Robił skrupulatne notatki i odhaczał priorytet napraw. Robił w pamięci kalkulacje i symulacje. Zdarzało mu się głośno myśleć, zwłaszcza gdy zastanawiał się od kogo może zakupić jakie części. Podszedł do Feny.
- I jak ci idzie, maleńka? Potrzebujesz jeszcze czegoś, poza czasem? - zaczął suszyć cały rząd białych zębów.

Przechadzał się po wraku bez celu, aż napatoczył się na gruchającą parę.
- Ten wrak zaraz rozleci się na strzępy, a wy tu sobie gruchacie jak gdyby nic. Do roboty gołąbeczki. - uśmiechnął się serdecznie, ale wydźwięk jego głosu sprawiał, że jego słowa brano na poważnie. Biża był metodyczny i wierzył, że taki sposób postępowania - konsekwentny i krótki sprawdza się w każdej sytuacji. Na ogół się nie mylił.

Rozstawiała swoje sprzęty po całym okręcie. Budowała całe układy, które można było podłączyć do układów okrętu, gdy tylko Feny skończy ratować to co oclało. Właśnie szła do sterowni, gdy usłyszała liczne głosy. Przez chwilę przystanęła i wsłuchiwała się w ich treść. Uznała, że nie musi czekać aż sobie wszystko wyjaśnią, a jej obecność tylko rozgoni niepotrzebny tłum. Udała się szybkim krokiem na miejsce.
- Na jakim jesteś etapie?- zwróciła się do Feny, jakby nie było w jej towarzystwie nikogo innego.

- Chyba nie. - uśmiechnęła się Feny, wyrwana ze swojego zajęcia. - Czas byłby czymś wysoce nieocenionym. - Normalnie nienawidziła, gdy ktoś jej przeszkadzał. Morker był jednak kimś wyjątkowym. Kimś, komu była w stanie wybaczyć wiele... Kimś, kto sprawiał, że widziała sens w swoich działaniach i chciała walczyć. Miała siłę do podjęcia walki.
- Tak jest, Panie Kapitanie! - Feny była w nadzwyczaj dobrym humorze, dlatego na wesoło przyjęła uwagę Biży. Wiedziała, że nie lubił gdy się go tak tytułowało. Musiał jednak przyznać, że był uznanym przez większość liderem ich skromnej grupy. Nie wspominając oczywiście o tym, że był prawą ręką twarzy Federacji Niflheim - Egona Everett'a.
- Myślę, że jeszcze kilkadziesiąt komend i ożywimy tą bestię. - wyszczerzyła się uroczo. - Trzymajcie kciuki. - Feny była pełna optymizmu.

Zrobiło się tłoczno. Morker nie przepadał za tłumami, jeśli to nie on był w centrum uwagi. Ten tłok był przykry. Mnogi i na dodatek sprawiał, że czuł się traktowany jak powietrze. Przez Elamshedar, ale Morker zwykł uogólniać. Zatem - poczuł się potraktowany jak powietrze i to uraziło jego dumę. Tym bardziej, że ten przemieniony Poltergeist zwyczajnie działał mu na układ nerwowy, gdyż nie zachwycał się jego osobą. Aby ratować resztki urażonej dumy ścisnął Feny za ramię i spoglądając jej głęboko w oczy rzucił na odchodne:
- Jakbyś potrzebowała pomocy - zawołaj. - i oddalił się jak zwierz z podkulonym ogonem, choć nie pokazywał po sobie tego, że odniósł właśnie porażkę.

Widząc odchodzącego Morkera uśmiechnął się pod nosem z niejaką dozą tryumfu. Akyor'ta zdawała się podzielać jego zapał do wskrzeszenia tego okrętu i nie cackała się z resztą załogi. On starał się raczej żartobliwie mobilizować do "ściśnięcia pośladów" i "zapanowania nad tym potworem", ale czas był luksusem, którego nie mieli w nadmiarze. Ta maszyna mogła rozpaść się w każdej chwili. Musieli tchnąć w nią nowe życie i załatać, aby mogła im się odwdzięczyć, ale... potrzebowali jej oczu w postaci systemów kontroli i dostępu do zasobów okrętu. Zostawił dziewczyny na stanowisku widząc, że nieźle sobie radzą, sam zaś udał się za Morkerem.

Samice świetnie poradziły sobie z przywróceniem życia okrętowi. Powróciło zasilanie. System zaczął się podnosić z upadku. Powoli zapalały się kolejne diody. Jedne zaczynały konwersację, drugie odpowiadały na ich zaczepki. Krwiobieg elektrycznych sygnałów zaczynał się nasycać i w okręt na nowo wstępowało życie. Elektroniczne charszczenie zaczęło przeradzać się w uroczy żeński głos, który w pradawnym języku jednego z najmniej znanych Reverskich klanów informował o kolejnych czynnościach podejmowanych przez maszynę w celu przywrócenia życia na okręcie. Straty zostały oszacowane i urządzenie wymieniło całą litanię rzeczy, które musiały zostać naprawione. Maszyna zachęcała do konwersacji wysuwając panel dotykowy, jakby żądała dotyku dłoni na znak, że to żywa istota chce nią zawiadywać. Nie czekając na dalsze zaczęty Elamshedar Akyor'ta położyła swoją rękę na panelu. Abissynial zeskanował jej dłoń, zebrał dane i próbkę krwi. W trwającej kilkanaście wlekących się w nieskończoność minut konwersacji dobrał odpowiedni język... i zaczął na nowo przeładowywać system. Ponowne uruchomienie okrętu dało załodze informacje na temat wymaganych napraw. Nie była to aż tak bardzo imponująca lista, nie mniej jednak sporo zostało do zrobienia.