Mostek Dowodzenia

Plątał się trochę jak piąte koło u woza i szukał swojego miejsca. Szukał kogokolwiek, kto mógłby mu wskazać drogę. Kręciło się tu sporo zabieganych postaci, ale nie odnalazł żadnego odpowiedzialnego za całe to zamieszanie.
Nie spodziewał się, że dostanie powołanie na okręt, a tu przyszło... Ot, taka niespodziewajka. Ha, on - Xandrianin - będzie podróżował na najsławniejszym okręcie Porozumienia. Co prawda jeszcze nie wiedział za bardzo w jakim charakterze, ale ktoś wysoko postawiony odkrył w nim potencjał. Ho ho, to się mocno zdziwi.

Przybył. W końcu dostał powołanie. Nie był zachwycony - miał inne plany. Chciał polatać z Bloodsuckersami - lepiej im się przyjrzeć, albo coś innego chodziło mu po głowie. Po prostu chciał spróbować czegoś odmiennego od codzienności. Miał już dosyć tych samych twarzy, tego stadnego życia... Znudziło go - chciał odmienności, którą mogli zaoferować mu wrogowie. Niespodziewanie jednak przyszło wezwanie na okręt... ale nie ten, który sobie wymarzył. Wiedział, że nie powinien narzekać, ale to było silniejsze od niego.... po prostu silniejsze i tyle... Zauważył, że nie tylko on nie jest zdezorientowany. Podszedł do rozglądającego się osobnika:
- Też z powołania? - zapytał donośnym głosem, żeby przebić się przez ogólnie panujący chaos i hałas.

Inteligentne istoty miały wrodzony instynkt, który nakazywał im się grupować. Haakon znał całość swojej załogi - dobrze przestudiował życiorysy i wygląd. Na tej podstawie teraz oceniał kto kogo zna przyglądając się postawie rozmawiających ze sobą osób, które stały w grupach 2, 3 ect. osobowych. Zauważył dwóch nowopowołanych, których wybrał sam i właśnie kierował się w ich stronę.

- Tak. - poczęstował go zdawkową odpowiedzią. Z reguły był rozgadany i dociekliwy - w tym czasie, miejscu i roli nie czuł się właściwie. Odnosił wręcz wrażenie, że stoi obok i przygląda się z boku całej sytuacji. Z tego wszystkiego nie zauważył zbliżającej się do nich postaci. Lekko się wzdrygnął, gdy podszedł do nich Agerskov.

Bokaefrea właśnie załadowywał Lycanthropię, gdy zauważył Admirała. Kątem oka uchwycił, że rozmawia z gośćmi, którzy jeszcze przed kilkoma częściami arna pałętali mu się pod nogami. Był nieufny w stosunku do obcych, a ich z całą pewnością nie znał. Uważał, że ładunek był zbyt cenny, żeby sobie nic nie robić z ochrony. A ktoś tu o ochronie zapomniał, albo za mało im zapłacił, bo Jemivo nie zauważył, żeby ktokolwiek sprawdzał plątające się postacie.

Ledwie co zagadał do równie zagubionego Xandranina, z którym nie zdążył się nawet przywitać, a już nie wiadomo skąd zjawił się ich gospodarz i sprawca całego zamieszania - Haakon Agerskov we własnej osobie. Ten Agerskov, który znany był ze swojej lojalności względem Porozumienia i rozwagi. Artvertino podrapał się po brodzie. Nie był pewien, czy podziela jego entuzjazm do tego dziwacznego tworu, w skład którego wchodziło tyle ras, o sprzecznych interesach. Gdyby to od niego zależało - wyrżnąłby w pień całe sucerskie plemię. Niemniej jednak w jego genach zachodziło tyle wiązań... tak, myślał indywidualnie, ale sam działał zgodnie z wszelkimi kodeksami, działał grupowo.