Altana Kapryśnej Pogody

Nidan wypełniła podanie o zakwaterowanie na Dark Princess bez jakiegoś większego przekonania. Nie miała po prostu co ze sobą zrobić. Nie znajdowała radości w żadnej rozrywce i coraz częściej popadała w poczucie bezsensu mieszające się z odrobiną melancholii. Pokręciła się jeszcze trochę jak zwykle - bez celu i dała się ponieść przypadkowi. Tym razem zaprowadził ją do Altany. Gdyby Nidan była Xandrianką z całą pewnością dostrzegłaby i doceniła barwy otaczającej ją roślinności, ale Nidan jak każdy krwiopijca z jej gatunku widziała świat w odcieniach szarości.
Zapachy mieszały się ze sobą maskując całą otaczającą ją przestrzeń. Pewnie dlatego Bloodsuckersi woleli przemierzać kosmos, żeby nie mamić zmysłów dodatkowymi bodźcami. W ferii aromatów wyczuła zapach krwi... Przebywając wciąż na diecie czuła ją bardzo wyraźnie - zaczęła podążać za jej aromatem i natknęła się samicę...

Zethar siedziała otoczona kwintesencją piękna tej planety i zastanawiała się kim jest i co tu robi... Nie wiedziała jak się nazywa, jak się tu dostała ani skąd się tu wzięła. Siedziała na kamiennej ławeczce oszołomiona i przyglądała się swoim dłonią, jakby nie były jej dłońmi. Tępy wzrok uczył się rozróżniać nowe kolory... Promienie zachodzącego słońca drażniły jej oczy... Do Zethar dochodziła świadomość tępego bólu, który świdrował jej czaszkę... W wirze kolorów i aromatów zauważyła zbliżającą się w jej stronę postać...

- Hyvää iltaa - przywitała nieznajomą Nidan. Była zaintrygowana... oczarowana... jakaś taka nie swoja - całkiem obca i entuzjastyczna. Nowe znalezisko zdawało się ją fascynować.
- Hyvää iltaa - powtórzyła głośniej widząc, że czarnowłosa istota nie dosłyszała jej wołania. I podeszła bliżej. Dostrzegła wówczas zdezorientowanie jakiemu samica dawała upust przyglądając się sobie i światu z jakimś niedowierzaniem.
- Czy mogę Ci jakoś pomóc? - pochyliła się nad nieznajomą tocząc wewnętrzną walkę z sobą, żeby nie uraczyć się podanym jej na tacy przez zrządzenie losu - posiłkiem.

Zethar zdawała się nie słyszeć słów wypowiadanych przez zbliżającą się kobietę. Z niejakiego odrętwienia wyrwało ją dopiero pytanie. Czy można jej jakoś pomóc? Zawahała się. Usta zadrżały na wietrze, jakby jakiś dźwięk chciał je opuścić i zmącić narastającą wokół nich ciszę. Wyprostowała się, klasnęła dłońmi w uda i wstała uśmiechając się smutno.
- Chyba za długo zasiedziałam się na słońcu. - powiedziała Zethar zastanawiąjąc się ile faktycznie spędziła tu godzin. Otaczające zapachy zdawały się wprowadzać ją w otępienie i pozbawiać zmysłów. Spojrzała w kryształowoniebieskie oczy nieznajomej i roześmiała się rozbrajająco szczerze jak dziecko.
- Właściwie to możesz mi pomóc. Zdaje się, że zabłądziłam. - Pomimo lęku i zupełnego zdezorientowania, chociaż była dość nieufna - postanowiła skorzystać z oferowanej jej pomocy. Miejsce nie wyglądało na zbyt często odwiedzane.

Nie wiedziała jak powinna się zachować. Gdzieś wewnątrz siebie była przekonana, że nigdy nie miała z tym problemu, ale odcięta od wspomnień uczyła się świata od nowa. Poddała się temu co robiła kobieta z uczuciem lekkiego zaniepokojenia nie wiedząc czego może się spodziewać, ani w czym właśnie uczestniczy. Gdy drapieżnik chłeptał jej krew poczuła jakąś dziwną ulgę. Nie zanotowała chwili, w której skończyła się uczta, a już kwiat Nuu-ri z pełnym swym kielichem znajdował się na wyciągnięcie ręki. Przyjęła ten puchar z wdzięcznością i zanurzyła w nim usta... Wtedy w jej głowie zakołatało imię.
- Zethar Nemeth - wyszeptała, po czym podniosła się. Dopiła krzepiący napój i była już gotowa do dalszej drogi.

/zt