Więzienie Quellarin

Drilmmertsa, córka szyszki porozumienia, Zarządcy Lykańskich Miast. Młoda i waleczna. Przytłoczona dużą odpowiedzialnością - ochroną wiecznie dryfującego i najlepiej strzeżonego więzienia lykańskiej floty - Więzienia Quellarin. Przybrana matka wychowanego w więzieniu Ubu-sabu'shańskiego bękarta - Rissa Umpera. Nieugięta i wolna od uczuć - kieruje się zawsze rozwagą. Oto ona stoi teraz i przygląda się skrawkowi wszechświata wyłaniającemu się z okna jej biura, jak zwykła pieszczotliwie nawyzwać swój mostek dowodzenia.
- Pamiętam jak byłeś małym chłopcem. - zawsze zaczynała swoją rozmowę z Rissem od dych słów, gdy chciała poruszyć poważny lub drażliwy temat.
- Biegałeś po całym obiekcie i ciężko było za tobą nadążyć... i do tego wszystkiego chłonąłeś wiedzę jak gąbka...

- Matko, co chcesz mi powiedzieć? - zaniepokoił się Umper.
"Matka", to było ciężkie do usłyszenia słowo w tej części wszechświata. "Matka" nigdzie indziej nie miała tak potężnej władzy na swoim potomkiem jak na Ziemi, a jednak Riss tak nazywał Drilmmertsa. Nauczyła go wszystkiego co musiał wiedzieć o świecie... i o Ubu-Sabu'sh... I nigdy nie dała mu odczuć, że jest jednym z wyrzutków... Pomogła przetrwać ciężkie dni przemiany... i chociaż nie dała po sobie poznać, że obawiała się o jego życie - wiedział, że martwiła się o niego.

- Dzisiejszej nocy zgładziliśmy Nilahm Moswadsawern. - powiedziała jednym tchem. Zawsze obawiała się jak zareaguje Riss - Nilham dała mu życie. I chociaż "matka" w ich wszechświecie nie miała znaczenia, to jednak przynależność i identyfikacja z daną rasą były dość silnym spoiwem i motorem napędowym do działania. Może dlatego dała ciche przyzwolenie Net'ghullinowi na przemienienie młodego Umpera, choć było to bardzo ryzykowne przedsięwzięcie...

Riss wzruszył tylko ramionami. - Każdy płaci za swoje czyny. - i szorstko dodał. Nilahm nie zajmowała się nim. Nie wiedział dlaczego zdecydowała się na potomka. Fakt, wieść o jej śmierci zakuła go, ale od kilkunastu lat nie należała do jego gatunku i ból nie był tak silny... Teraz rozmowa ze skazaną przypomniała mu się. - Ona nie tyle pozwoliła mu cię użądlić, co wręcz po to go tu ściągnęła. Jesteś głupcem jeśli myślisz, że jej na tobie zależy. Jest taka sama jak całe lykańskie porozumienie. Kiedyś to zrozumiesz... Nie dziś, nie jutro... w swoim czasie. Oni się ciebie boją dlatego uczynili cię podobnym do siebie... i dlatego opóźniają moją egzekucję..."

- Wojna o przetrwanie trwa od zarania dziejów. Wymaga od nas poświęceń i podejmowania trudnych decyzji. Niekiedy nakłada obowiązek wyboru między jednym, a drugim złem... - zamyśliła się przez chwilę, po czym podeszła do Rissa i pogładziła go po twarzy, jak na zatroskaną matkę przystało.
- Być może teraz zastanawiasz się nad tym co się stało i czy było to dziełem przypadku czy celowym działaniem... - zawiesiła na chwilę głos przyglądając się bacznie młodzieńcowi mówiąc o owym dniu, gdy Umper został przemieniony w Bloodsuckersa. - Nigdy nie zadałeś mi tego pytania, ale ja mam wrażenie, że cię ono dręczy, synu. Że chcesz wiedzieć, czy Nilahm miała rację. - znów przerwała patrząc na chłopca. Zauważyła, że poruszyła tę właściwą strunę.
- Nilahm zrodziła cię, bo myślała że pomożesz jej w ucieczce. Chciała cię wykorzystać i porzucić. Oczywiście, nie każę ci brać tego za pewnik... Fakt jest taki, że jej potomstwo musiało zostać zgładzone. Dałam ci tylko szansę, nikłą szansę na przeżycie i ją wykorzystałeś. Nie powinieneś czuć się z tego powodu zły, smutny ani potraktowany niesprawiedliwie. Zrozumiem, jeśli będziesz chciał odejść... Być może nawet powinieneś opuścić tą stację i poukładać sobie pewne sprawy... Myślę, że niedługo będzie to możliwe, gdyż powraca Net'ghullin. - dodała ostatnie zdanie jakby obojętnie.

Umper nie spodziewał się usłyszeć takich słów od matki. Być może gdyby nie poczęstowała go tą prawdą słowa Nilahm zatruwałyby jego umysł aż po kres dni... Nie potrafił ukryć zdumienia, co do faktów, które przedstawiła Drilmmertsa. I musiał przyznać przed sobą samym, że odetchnął z ulgą.
Czy czuł nienawiść do tej kobiety? Nie, nie potrafiłby. Dała mu znacznie więcej niż mógłby od niej żądać. Dała mu wolność i życie. Nowe życie - nie zapisaną kartę...
- Dziękuję za szczerość. - powiedział Riss - Bardzo wiele to dla mnie znaczy. - po chwili dodał - Nie wydaje mi się, żebym miał jakiś powód, aby opuszczać stację. - uśmiechnał się i odszedł do swoich spraw.

//2x zt