Bar Gui-do-con

Była właśnie tu, bo niby gdzie by miała przebywać? Wróciła z wycieczki po Starych Moczarach, gdzie zwykle o tej porze roku pełno rośnie najdziwniejszych ziół i innych roślin. Cuchnęła. Zdawała sobie z tego sprawę i niewiele robiła sobie z tego faktu. Tu jakoś nikt nie zadawał zbędnych pytań i nie interesował się sprawami, które go nie dotyczyły. Siedziała przy jednym z drewnianych stolików i segregowała rośliny, które przyniosła w torbie. Teraz rozdzielała je i chowała w różne pojemniczki i buteleczki. Nikt zdawał się jej nie dostrzegać.

Siedział i zastanawiał się nad istotą życia, nad sensem dokonywania wyborów. Zdawał się medytować solidnie od paru dni. Ta medytacja i rozmyślanie nad sensem istnienia przywlokły go do tego siedliska grzechu i rozpusty. On, skromny Igumen siedział i patrząc na przemieszczające się twarze nie przerywał sobie medytacji... a przynajmniej dopóki jej nie zobaczył. Naburmuszona osobniczka siedziała przy jednym ze stolików i nieskrępowana zajmowała się się segregacją zawartości torby, której skarby walały się po stole. Przez chwilę skupił na niej wzrok.

Nun'haki zabawił trochę na Nemerii i podopinał swoje sprawy. Zostało mu jeszcze trochę "bezpiecznego czasu" na zabawę zanim będzie zmuszony szukać sobie miejsca na okręcie, więc postanowił to wykorzystać i znaleźć sobie jakieś miłe towarzystwo. Swoje kroki skierował do Gui-do-con. Rozejrzał się po wnętrzu i już zaczynał żałować swojej decyzji, gdy widok zielarki sprawił, że spojrzał łaskawszym okiem na swoją decyzję. Podszedł uśmiechając się:
- Masz to, czego potrzebuję? - zapytał przysiadając się.

Była zajęta segregacją zielska. Stara szamanka oddała się tej czynności bez reszty. Dopiero głos... dobiegający z innego wymiaru świata... głos, który wyrwał ją znad własnych, z resztą - bardzo ważnych zajęć skupił wzrok Hav'oc na dosiadającym się bez zaproszenia, ani zapytania osobniku. Wpatrywała się przez chwilę soimi złośliwymi oczkami, po czym uśmiechając się równie paskudnie, lekko chrypliwym głosem zapytała:
- A masz mi czym zapłacić? - źrenice jej zwężyły się w szpetny, wiedźmi sposób.

- On nie, ale ja tak. - mężczyzna ubiegł Balwierza. Położył na stoliku sakiewkę w taki sposób, jakby nie zwracał uwagi co się z nią stanie. Wiedział jak się rozmawia z szamankami... a prznajmniej tak mu się wydawało. Miał tą przewagę nad Avenlionem, że znał Hav'ocki, a w sakiewce był korzeń An-Sam'aki, który w sproszkowanej formie stanowił jeden ze składników Hav'ockich mikstur na zmianę wyglądu... Bardzo cenny i rzadki w naturze, a który w sztucznych warunkach uprawiany jest w atmosferze ochronnej jedynie na stacji wydobywczej Sril've Tekartas. Była to roślina wymagająca i bardzo cenna w handlu z Hav'ockami, a on miał do niej dostęp.

// z Kartusza

Trawiło go jeszcze wzburzenie i niesmak po spotkaniu Lapis Doomera. Pewnie dlatego swoje kroki skierował do najbliższego baru wolnego od obecności Nillighta. O tej porze Gui-do-con pękał w szwach i niewiele było wolnych miejsc. Pewnie dlatego znalazł się w pobliżu szamanki. Zdawał się nie zwracać uwagi ani na bałagan na stoliku, ani na mnogie towarzystwo samicy. Usiadł na wolnym miejscu i sączył przywleczonego ze sobą drinka.

Wzrok Hav'oca świdrował i nie sprawiał przyjemności. Trochę go ro kosztowało, żeby nie dać po sobie poznać jak bardzo jest nieprzyjemny. Małe oczka odbierały jej cały urok. Nie zdążył odpowiedzieć na jej pytanie, gdy Ka-light uprzedził jego wypowiedź wyłaniając się jakby spod ziemi. Widział, jak samica łapczywie przyciągnęła w swoją stronę zawiniątko i zdawała się nie dostrzegać nikogo poza tym dość osobliwie wyglądającym osobnikiem. Zaczęło robić się naprawdę tłoczno. Tym bardziej, że ni stąd, ni zowąd dosiadł się do nich niedopity młodzian. Avenlion - on nie lubił załatwiać swoich "ciemnych interesów" w tak licznym gronie nie znanych mu istot. Poczuł się nieco nieswojo. Na chwilę jakby zlał się z tłem. Po chwili wysupłał zza pazuchy woreczek z kamieniami, który podał szamance. Nic nie powiedział siedział w milczeniu i przyglądał się sytuacji.

Tothien uśmiechnęła się jeszcze szerzej zadowolona z powodzenia w karczmie. Sama segregacja zielska nie była już tak ważna. Ukradkiem zerknęła do sakiewki, potem do woreczka. Zamyśliła się przez chwilę, po czym wyszperała jakiś pakunek z torby i podała olbrzymowi.
- Myślę, że jesteśmy kwita. - potem zebrała woreczek różnych ziół walających się po blacie, posiekała je nożem wyjętym zza pasa i włożyła do jednego z wolnych pojemników, które również leżały na stole.
- Noś to przy sobie przez trzy cykle księżycowe, a gdy nadejdzie pełnia najjaśniejszego księżyca zmieszaj z z dwoma uncjami krwi - swojej i jedną uncją obcej. Zalej sokiem z lijogi, tak trzema szklankami i trzy dni później wypij jedną szklankę, następnego dnia dwrugą, następnego - resztę, a czwartego dnia zakop w ziemi to, z czego robiłeś wywar i wyhoduj w cieple i niewielkiej ilości światła. Po 100 dniach zetnij i wysusz. Odsprzedasz z zyskiem. - mówiła powoli, żeby samiec zapamiętał i zastosował zgodnie z jej przepisem.
- Neptus? - zapytała kolejnego osobnika, który się przysiadł

Ten Hav'oc miał osobowość i on - Lulight Noglicerion - musiał to przyznać. Chociaż znał kilka przedstawicielek tej rasy właśnie ta konkretna, siedząca dziś z nim w barze Gui-do-con była wyjątkowa w swoim rodzaju i bardzo charakterna.
- Myślę, że możemy się nad tym jeszcze zastanowić. - uśmiechnął się nie dając za wygraną, jakby miał jeszcze jakieś plany względem szamanki. Schował otrzymany pakunek i zaszył się gdzieś w barze mając jednocześnie oko na mocno szemrane towarzystwo szamanki.

Ten skrzeczący głos wyrwał go z zamyślenia, przywołał do rzeczywistości. Uniósł wzrok znad szklanki i ujrzał doborowe towarzystwo... do barowej bójki. Nie był co prawda w nastroju, ale stał się gotów. Innymi słowy - wracał po woli do siebie. Uśmiechnął się, gdy ujrzał znajomą twarz.
- Tothien - to naprawdę Ty? - Może i Rah-Tekh nie lubił, gdy ktoś rozgłasza jego imię na lewo i prawo, ale ujrzawszy tą znajomą mordę nie miał dziś nic przeciwko.
- Ale tak prawdziwie prawdziwa? - zdawał się nie dowierzać, gdy spostrzegł jak po swojemu mizdrzy się do niego, jakby chwaliła się swoją popiołową feniksowością. Neptus uśmiechnął się i przywołał do stolika jakąś elficką kelnerkę, u której zamówił coś dla siebie i dla Ta'Lak. Inni zdawali się przestać istnieć.