Taverna "Full Moon"

Postanowił pożegnać się z przyjaciółmi zanim jego okręt miał wyruszyć na podbój kosmosu. Oren uwielbiał podróże. Sam urodził się na okręcie - może stąd przychodziło jego zamiłowanie do latania. Próbował ułożyć sobie życie na lądzie z Amethyst, ale nie wyszło. Powinno było, ale mimo wszelkich starań nie wyszło.
W lokalu panowała mroczna atmosfera - światło ledwie przebijało się przez kłęby mgły, która z każdym dniem do pełni wlewała się do wnętrza sobie tylko znaną drogą. Wszedł głębiej i przy barze dostrzegł Amethyst. Wesoła jak zwykle zdawała się podrywać barmankę. Podszedł do niej.

Siedziała przy barze perliście śmiejąc się z żartów Camille. Amethyst uwielbiał flirtować, a jasnowłosa xandrianka zdawała się być do tego stworzona. Minęła chwila nim zorientowała się, że podszedł Oren. Szalała za nim i wiedziała, że w głębi siebie on także szalał za nią. Gdy tylko zauważyła jego obecność podniosła się z miejsca i uwiesiła na szyi młodzieńca.
- Nie ładnie tak długo się do mnie nie odzywać. - zbeształa go żartobliwie. - Jak zamierzasz mi się wytłumaczyć i co ważniejsze - zawiesiła głos na chwilę, żeby przyciągnąć jego uwagę - Jak zamierzasz mi to wynagrodzić?

- Witaj Camille.- uśmiechnął się równie serdecznie w stronę barmanki. - Dziś poproszę coś, co nie zabiera jasności umysłu.
Przyszedł tu pożegnać się z Am. Musiał sobie wszystko przemyśleć i poukładać. Szalał za Amethyst, to fakt, ale w jej towarzystwie czasem czuł się jak w pobliżu czarnej dziury - przyciągała go do siebie i nie chciała wypuścić. Z każdą chwilą zapadał się w niej coraz bardziej, a czas zdawał się coraz bardziej spowalniać. W głębi duszy - powoli go to zabijało.
- Jak zamierzam Ci to wynagrodzić?- powtórzył pytanie z zakłopotaniem w głosie. Am nie zamierzała mu ułatwić pożegnania. Milczał, a jej mina zdawała się nabierać wyrazu coraz większego zniecierpliwienia. Przejechał ciepłą dłonią po jej policzku.
- Właściwie,to przyszedłem się pożegnać. - zakłopotanie nie opuszczało tonu jego głosu. Był smutny i poważny. Widać było, że toczy wewnętrzną walkę, gdyż chodziły mu szczęki, jak zwykle w podobnych okolicznościach.
- Zaciągnąłem się na Dark Princess i niebawem wyruszam w drogę. - powiedział rzeczowo. Miał nadzieję, że Am zrozumie, chociaż sam do końca tego nie rozumiał...

Na jego słowa posmutniała. Wybierający się na podniebne rejsy nie wracali... Być może była zbyt młoda i nie nauczyła się jeszcze cierpliwie czekać, a może była zbyt narwana by docenić poświęcenie... Gdzieś w głębi duszy była idealistką, ale łudziła się, że ten idealny świat stworzą sobie z Orenem na Nubari. Nigdy nie wspominał, że chciałby odwiedzać odległe galaktyki. Widziała jedynie jak bardzo był oddany lykańskiej sprawie i wierny kodeksowi wojownika. Nie mogła uwierzyć, że oto on - Oren Noor w taki oto sposób ją opuszcza... Zwłaszcza teraz, gdy dostała ciepłą posadkę w Instytucie.
- Rozumiem. - tylko na tyle było ją stać, a to "rozumiem" zostało powiedziane w sposób, który miał zadać cios. Amethyst nie rozumiała. Była zawiedziona i wściekła. Starała się nie dać tego po sobie znać... Nie zwróciła nawet uwagi na to, że Orenowi ciężko było jej o tym powiedzieć, że musiał stoczyć ze sobą bitwę... Wybrać między nią, a ... Jakiż dla niej to był wybór oczywisty - powinien wybrać ją.
- Życzę Ci dużo szczęścia, Orenie Noor.- powiedziała jakby spoza siebie... Jakby to nie jej głos wypowiadał te słowa. Uczucia mieszały się ze sobą i kotłowały się w jej głowie... Nie wiedziała jak długo zdoła to jeszcze znieść. Pocałowała go w policzek i odeszła przedzierając się przez tłum i przez mgłę... Wybiegła z lokalu, jakby goniło ją stado diabłów... Biegła.... chciała zaszyć się głęboko w noc i zginąć dla świata...

/zt

Barmanka ze zdumieniem przyglądał się tej niecodziennej scenie pożegnania. Do tej pory sądziła, że mimo wszystko Orena i Amethyst łączy coś więcej niż przelotny romans, który kończył się tuż przed jej oczami. Postawiła na barze przygotowany dla Orena koktajl. Sama wielokrotnie była bahaterką hucznych rozstań, ale zawsze zdawała się rozumieć kontekst takiego obrotu spraw. Koniec Am i Orena? Nie, nie mogła w to uwierzyć! A jednak. Amethyst opuściła lokal odprowadzona wzrokiem Camille i Noora.
- Chyba właśnie złamałeś jej serce. - Zauważyła xandrianka dodając do szklanki solidną porcję procentów.
- Myślałam, że Ci na niej zależy... - dodała z wyrzutem.

Wryło go. Nie spodziewał się, że Am po protu odejdzie, że nie zrobi mu sceny zazdrości i lamentu. Pewnie dlatego nie zareagował i nie pobiegł za nią tylko stał tak jak palant. Złapał za podrasowany koktajl i wypił go duszkiem.
- Ona złamała moje dawno temu. - wycedził przez zęby, ale widać było, że nie był z siebie dumny.
- Camille, oczywiście że mi zależy, ale nie mogę z nią być na jej zasadach. - przysiadł bliżej barmanki. - Jeszcze jedną kolejkę proszę. - uśmiechnął się smutno podając jej szkło.

Lykanie byli dla niej rasa nie do pojęcia. Wyczarowała Orenowi kolejnego drinka nie przestając go lustrować. Owszem, była przy tym uwodzicielska, choć w gruncie rzeczy - Noor, delikatnie mówiąc - nie należał do jej ulubieńców.
- Zabierzesz ją w drogę i możesz przypłacić to życiem. - powiedziała dość cicho, mając nadzieję, że jej nie usłyszy.... jakby głośno myślała... i ta myśl zasmuciła ją. Zbyt dobrze wiedziała, że ma dużo racji. Wyprawy nie należały do krótkich, wymagały wiele wysiłku i zapewniały czas do rozmyślań. Niedokończone sprawy zatruwały umysł...
- Umów się ze mną i na ten jeden wieczór zapomnij o niej. - powiedziała zalotnie spoglądając w jego oczy. - Kończę za pół arna. - dotknęła jego dłoni...

Jak przez sen usłyszał jej słowa, nad którymi się nie zastanawiał zbytnio, bo nie odkrył w nich żadnego sensu. Noor uśmiechnął się smutno spoglądając w oczy barmanki.
- Jesteś bardzo uprzejma, ale to nie w moim stylu. - zabrał swoją dłoń z baru. Nie chciał koić swoich smutków w ramionach innej kobiety. Był wystarczająco przybity - nie miał ochoty na podwójnego moralniaka z rana. Oren przywiązywał się do swoich kobiet i nie potrafił pocieszać się kolejnymi zdobyczami... Wyciągnął kartę i zapłacił za drinki.
- Do zobaczenia gdzieś, kiedyś... - skłonił się Camille i wyszedł. Musiał się pozbierać i spakować, a ranek nadchodził nieubłaganie.

/zt

Lar Cedarwood swoje życiowe pasje lokował w nauce młodych adeptów tej trudnej sztuki zmiany rzeczywistości, jaką była genetyka. Lubił publicznie wygłaszać swoje teorie popierając je różnej maści dowodami. Jednak największą radość sprawiało mu przynoszenie na zajęcia chowańców własnego wychowu, nad którymi potrafił rozwodzić się godzinami... co suma sumarum prowadziło najczęściej do sekcji. Był pozbawionym uczuć wyższych draniem, który wielbił umysł ponad wszelkie inne organy. Właśnie skończył wykład na Nubaryjskiej Akademi i szedł powolnym krokiem do domu. Zwykle po pracy zachodził do "Full Moon", gdzie prowadził behaviorystyczne obserwacje lub oddawał się rozrywce. Zwykle siadał na końcu baru prowadząc notatki w bardzo stroświeckim stylu. Dziś zamówił sok z zielonych jagód Aperta i pogrążył się w swoich notatkach.

Przybyła na tę planetę nie tak dawno. Rozglądała się, czaiła, obserwowała. Zbierała dane, żeby jakoś się wkręcić do jednego z Xandryjskich przybytków. Była co prawda wiekowa i zmęczona życiem, ale miała w sobie to coś, co sprawiało, że zawsze była w stanie wyznaczać sobie kolejne cele, do których mogła dążyć. Coś, co mogło nadać sens jej długiemu życiu. Drexia była w jakimś stopniu wyjątkowa. Nie zadowalało ją długie życie... Pragnęła nieśmiertelności. Szukała kontaktów. Kogoś, kto mógłby załatwić jej odpowiednie papiery i trochę podrasować DNA... A kto szuka - znajduje. Progi tawerny przekroczyła jako nowa ona. Świeżo zatrudniona pani laborant. Pierwszy dzień w pracy zmęczył ją na tyle, że chciała o nim zapomnieć. Usiadła obok obłożonego stosem najróżniejszych zapisków samca i zamówiła sobie coś do picia.

Fiołkowy zapach jasnych włosów Drexi wyrwał profesorski nos znad lektury. Lar spojrzał w stronę nieznajomej i nie mógł się skupić. Coś mu ten zapach przypominał i to nie mogące się przebić wspomnienie dręczyło go.
- Odnoszę wrażenie jakbyśmy się już kiedyś spotkali.- skierował swoje słowa w stronę samicy. -Nie mogę sobie tylko przypomnieć gdzie, co jest bardzo irytujące.

- Musisz popracować nad swoimi tekstami "na podryw"- powiedziała obracając szklankę, przy czym nie spojrzała nawet w stronę profesora. Pochyliła się i prawie wyszeptała: - ...bo są stare, oklepane i już nie modne. Szelmowski uśmiech rozbłysnął nad szklanką. Wróciła do swojego zajęcia i przyglądała się dalej barmance. W swoim nowym, żeńskim wcieleniu ukazała się światu dopiero niedawno. Ostatnie 36 przeobrażeń zawsze kończyła jako mężczyzna. Nie mogła odnaleźć się w tym ciele. Było nie wygodne i obce.

Camille uśmiechnęła się z udawanym rozczarowaniem w kierunku odchodzącego Noor'a
- ...gdzieś, kiedyś... - dodała na odchodne jakby zamyślona. Przetarła bar i wróciła do swoich obowiązków. Bar cieszył się popularnością, więc Echo nie narzekała na brak zajęć. Niektórzy goście potrzebowali specjalnej uwagi, a zdawała się odgadywać potrzeby innych - pewnie dlatego zawsze znajdowała się w centrum zainteresowania. Jej uwagę przykuła kolejna para zasiadająca przy jej barze. Camille uśmiechnęła się pod nosem, gdy usłyszała jak sobie gruchają. Poza tym zauważyła, że Drex wodzi za nią nieprzyzwoicie wzrokiem. Trochę ją to zaniepokoiło. Ją ten fiołkowy zapach przyprawił o ciarki...
- Pewnie dlatego są takie kiepskie, że nie jesteś w typie profesora. - wkroczyła do akcji Eleven uśmiechając się przy tym czarująco jak zwykle... - Podać coś jeszcze?

Usmiechnął się pod nosem na słowa Eleven i zwinął zapiski chowając je do teczki. Doszedł do wnisku, że nic już nie będzie dziś z jego pracy. "Atakowany" przez dwie samice na pewno nie będzie mógł się skupić na swojej pracy.
Lubił tu przychodzić. Eleven była duszą tego lokalu. Nie wiedział co ona tu robiła. Znał ją od dawna. Kiedyś razem współpracowali - była niezłym fachowcem i ciężko mu było znaleźć kogoś na jej miejsce. Mówiła, że nie ma już do tej pracy serca i się dusi w zamkniętm kręgu jajogłowych. Lar śmiał się czasem, że została podrzucona i wcale nie jest Xandryjką. Eleven zawsze uśmiechała się wtedy jak zwykle czarująco i odpowiadała, że przysłali ją, żeby pozbyła się profesora, ale za bardzo go polubiła i nie może tego zrobić.
- Mojej Camille nie przeszkadza, że jestem trochę staromodny. - uśmiechnął się Lar wskazując na barmankę.
- Podasz mi kochanie jeszcze raz to samo?

Po tylu cyklach, tylu wcieleniach nie sądziła, że ktoś mógłby tak ją usadzić, zbić z tropu. I napewno nie spodziewała się, że profesorka może łączyć cokolwiek z tą uroczą blondynką. Zauważyłaby, gdyby coś było między nimi... Ale oboje zdawali się trzymać tej wersji. To trochę pokrzyżowało plany Drexi. Póki co - postanowiła się wycofać.
- W takim razie poproszę trochę zimnej wody. - uśmiechnęła się ukrywając lekkie zmieszanie. Była zmęczona. Postanowiła wrócić do tej rozmowy w bardziej sprzyjających warunkach. Zapłaciła swój rachunek i wyszła...

[z/t]

Barmanka puściła oczko w stronę Lar'a i zajęła się przygotowywaniem zamówienia.
- Się robi, skarbeńku. - puściła mu oczko. Lar nie zrozumiałby dlaczego odeszła. Eleven czuła się mało Xandryjską Xandrianką. Faktycznie staromodność profesorka nie przeszkadzała jej - była wręcz zabawna. Nie musiała żałować porzucenia dawnego stylu życia, bo on i tak był w nim obecny.
- Zimna woda już poszła, bez zamawiania. - zatrzepotała rzęsami. Przyjęła zapłatę od samicy i pomachała jej na do widzenia.
- Lar, Ty cwany lisie - płoszysz mi klientów. Jak tak dalej pójdzie będę musiała szukać sobie nowej pracy. - zaśmiała się perliście podając mu zamawiany napój.
- I jak Ty mi to teraz wynagrodzisz? - pochyliła się prowokująco w jego stronę.